Stilgeboren
Stilgeboren https://amavilifecasting.nl/wp-content/uploads/2023/07/Urn-Jazzelyn.jpg 1080 1080 Amavi https://secure.gravatar.com/avatar/7c4aa917eb2b087eb41e3c80f9086ca9?s=96&d=mm&r=gBegin oktober werd ik gebeld of ik met spoed naar het Martini ziekenhuis in Groningen wilde komen.
Dit soort spoedopdrachten vergen veel en brengen altijd een bepaalde spanning met zich mee. De druk is hoog, want het kan maar één keer goed. Hoe vaak ik dit soort opdrachten ook doe, wennen zal het nooit.
Bij het binnenkomen van de kamer voelde ik meteen het verdriet, de onmacht en vooral ook de leegte. Maar ook was er een soort van ‘verlamd’ zijn. Uit bescherming tegen een ’te veel aan ellende’.
Zo dichtbij mogen komen op een zo kwetsbaar moment blijft elke keer weer bijzonder.
Daar lag je dan, in je bedje naast mama.
Zo mooi en zo klein.
Papa heeft je tijdens het maken van de afdrukjes dicht tegen zich aangehouden.
Heel stil lag je in zijn armen.
Geboren zonder je eerste ademteug te nemen. Er werd met zoveel liefde op je gewacht, doch het was je weg niet om op aarde geboren te worden. Je had andere wegen te gaan. Maar je was wel onderweg.
Je ouders die zo naar jouw komst hadden uitkeken, die nu verder moeten zonder jou.
Zonder jou, waarop ze met zo veel vreugde en liefde hadden gewacht.
JazzlynnJe bent nu een sterretje in de nacht, een lichtje in het donker, een teken van kracht en een straaltje van hoop.
Rust zacht
Geef een reactie